Ένα από τα θέματα που
θέλω να αναπτύξω σε αυτή την ιστοσελίδα είναι και αυτό της προπαγάνδας σε
διάφορα επίπεδα η οποία, μεταδιδόμενη από άτομο σε άτομο σε ευρεία κλίμακα,
καταλήγει πολλές φορές να επικρατήσει και στην πλειοψηφία του κοινωνικού
συνόλου κι ενώ μπορεί να εκφράζει μια θέση πέρα για πέρα λάθος. Ένα παράδειγμα
είναι και αυτό του ταβλιού, ενός από τα πιο παρεξηγημένα πνευματικά αθλήματα.
Βλέπω λοιπόν να γίνεται ένας κακοήθης διαχωρισμός σε σχέση με το σκάκι, ότι το
σκάκι είναι σοβαρό και κερδίζει πάντα ο καλύτερος ενώ στο τάβλι ρόλο παίζει
σχεδόν πάντα το ζάρι οπότε δεν προορίζεται ούτε να ασχοληθείς στα σοβαρά ούτε
να σκεφτείς πολύ την κάθε κίνηση. Και αν με το ότι στο σκάκι κερδίζει πάντα ο
καλύτερος θα συμφωνήσω απόλυτα, η πρώτη ένσταση όμως είναι ότι η νίκη μετράει
ως 1-0 μην υπολογίζοντας καθόλου την αντίσταση του παίκτη που έχασε (αν ήταν
μεγάλη ή μικρή) πράγμα που αδικεί τον ηττώντα γιατί μπορεί να καταλήξει να
χάσει συνολικά 10-0 ενώ είναι λίγο χειρότερος από τον νικητή. Στο τάβλι – λόγω
ζαριού- δε συμβαίνει αυτό αφού όλο και κάποια παιχνίδια θα πάρει ο ηττημένος
και μάλιστα αν τα παιχνίδια μετρούνταν μακροπρόθεσμα και όχι με τις νίκες αλλά
με τα πούλια που μαζεύονται θα έχουμε ένα αρκετά αντικειμενικό και
κοντραρισμένο σκόρ αν η διαφορά δυναμικότητας είναι μικρή. Δεύτερον και
κυριώτερον κανείς δεν αναφέρεται στα τεράστια μειονεκτήματα που έχει το σκάκι
απέναντι στο τάβλι. (1) Το σκάκι χαρακτηρίζεται από τεράστια επαναληψιμότητα
και παπαγαλία. Αν κανείς αγοράσει βιβλία και διαβάσει βαριάντες και ιδέες
καταλήγουμε ούκ ολίγες φορές, ειδικά μεταξύ συγκεκριμένων αντιπάλων, σε μάτς-
σούπα όπου βλέπεις τα ίδια και τα ίδια. Αντίθετα στο τάβλι το ζάρι μεταβάλλει
τη θέση ταχύτατα και με απρόβλεπτο τρόπο (2) Στο σκάκι τις περισσότερες φορές
δεν υπάρχει μόνο μία καλή κίνηση αλλά πολλές. Αντίθετα το τάβλι παρουσιάζει
τεράστιο ενδιαφέρον επειδή κάθε φορά πρέπει να βρίσκεις την καλύτερη κίνηση η
οποία σε οδηγεί σε μεγαλύτερη πιθανότητα να πάρεις το καλύτερο δυνατόν από ένα
μάτς. Μακροπρόθεσμα μάλιστα ο συνδυασμός πιθανοτήτων νίκης- ήττας δύο παικτών
μοιραίο είναι να οδηγήσει στο να ξεχωρίσει ο καλύτερος παίκτης. (3) Στο σκάκι,
αν έχεις διαβάσει εκτεταμένα κινήσεις και πλάνα επίθεσης- άμυνας, συχνά είναι
πολύ εύκολο να βρείς μια καλή κίνηση. Αντίθετα στο τάβλι ακόμη και μεταξύ
δυνατών παικτών σε πολλές κινήσεις υπάρχει διχογνωμία που πρέπει ο καθένας
μόνος του μέσω της αυτοδιδαχής να την αντιμετωπίσει και αν δεν καταλάβει ποια
είναι η καλύτερη κίνηση, ακόμη κι αν ένας καλύτερος παίκτης από αυτόν του την
εξηγήσει, θα εξακολουθήσει να παίζει τη χειρότερη και να είναι χειρότερος
παίκτης. (4) Στο σκάκι μπορείς σχετικά εύκολα σε μια μέρα να αποκτήσεις
αυτοσυγκέντρωση και να παίξεις μια καλή παρτίδα σύμφωνα με τις ικανότητές σου.
Αντίθετα στο τάβλι είναι πολύ εύκολο να αφαιρεθείς και να μη δείς ένα σωστό
παίξιμο που ήδη το ξέρεις και να παίξεις μια χειρότερη κίνηση, κινδυνεύοντας να
τινάξεις στον αέρα όχι μόνο ένα παιχνίδι αλλά ολόκληρη την παρτίδα μια και
εκτός των άλλων ο νικητής σε ένα παιχνίδι έχει την πρώτη κίνηση στο επόμενο. Στη
δυσκολία αυτή προστίθεται και το ενδεχόμενο τρίτα άτομα να μιλούν στους 2
αντιπάλους και είτε να αποσπούν την προσοχή τους, είτε να επηρεάζουν την ψυχολογία
τους, είτε ακόμη χειρότερα να συμβουλεύουν περισσότερο τον ένα αντίπαλο σε
κινήσεις που μπορεί να μην έχει δεί. Ένας επιπρόσθετος παράγοντας είναι κι ο
ισχυρισμός πολλών ότι παίζει πολύ μεγάλο ρόλο αν τα ζάρια «τσιμπιούνται», αν
τρακάρουν στον τοίχο του ταβλιού κοκ. Λές και τα ζάρια όταν πέφτουν δεν κάνουν
10 τούμπες, οπότε μπορεί να υποθέσει κανείς την πιθανότητα να έρθει αμέσως μετά
η ίδια ζαριά. (5) Στο σκάκι με το που θα παίξεις μια λάθος κίνηση είναι αρκετά
εύκολο εκ των συνεπειών να το διαπιστώσεις. Αντίθετα στο τάβλι το ζάρι θολώνει
τα νερά και –παρά την πιο ευμενή σου πιθανότητα εάν παίζεις την καλύτερη
κίνηση- δεν αποκλείεται να τύχει η σωστή κίνηση να σε καταδικάσει και
αντιστοίχως η λάθος να σε δικαιώσει, με αποτέλεσμα να δυσκολεύεσαι να δείς ποια
είναι στην κάθε περίσταση η σωστή.
Λόγω όλων αυτών των
ενδεχομένων, ενώ έχω δεί εκατοντάδες σταθερούς καλούς παίκτες στο σκάκι, δεν
έχω γνωρίσει ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ στο τάβλι που να μην κάνει επί συνεχούς ροής πολλά και τραγικά
λάθη. Και δε φταίνε για το γεγονός μόνο η ικανότητα ή η αφαίρεση προσοχής αλλά
κυρίως η εμμονή πολλών να πιστεύουν ότι το τάβλι πρακτικά είναι μόνο ζάρι και
να μην προσπαθούν με ταπεινοφροσύνη και σωστή τακτική να βρούν κάθε φορά την
καλύτερη κίνηση και με αυτό τον τρόπο να βελτιωθούν σαν παίκτες. Γιατί το τάβλι
είναι σαν τον τζόγο: αν θέλεις να πετύχεις το πρώτο πράγμα που χρειάζεται είναι
χαμηλοί τόνοι και το δεύτερο σωστό υπολογισμό.
Συμπερασματικά θέλετε
τη δική μου άποψη? Εξαιρουμένων κάτι όμορφων παιχνιδιών σκακιστών παγκοσμίου
κλάσεως που υπολόγιζαν 20 κινήσεις παραπέρα (τρανταχτό παράδειγμα οι δύο
αναμετρήσεις Κασπάροβ- Deep
Blue)
το σκάκι δε φτουράει μία μπροστά στο τάβλι. Και όποιος ταβλαδόρος ασχολείται με
το άθλημα σοβαρά και επί πολλά έτη και το προσεγγίζει με τον σωστό τρόπο, η
λογική λέει ότι θα το διαπιστώνει έτος με το έτος όλο και πιο πολύ. Σας το λέει
αυτό κάποιος που παράτησε το σκάκι για χάρη του ταβλιού. Ενώ το σκάκι είναι μια
εξιδανικευμένη περίπτωση, το τάβλι είναι σαν την ίδια τη ζωή. Άσχετα αν είσαι
άξιος σε έναν τομέα, πρέπει να μοχθήσεις να αποκτήσεις κάτι και παράλληλα να
αντιμετωπίσεις την ενδεχόμενη κακοήθεια&την προκατάληψη των άλλων καθώς και
τα τερτίπια της τύχης.
