«Το Όχι στο Μνημόνιο του δημοψηφίσματος του 2015 μετατράπηκε επιτηδευμένα από την κυβέρνηση σε Ναι»: ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ

Πριν ξεκινήσω θα διευκρινίσω εξαρχής ότι κάθε άλλο παρά αριστερής ιδεολογίας είμαι ώστε να υποστηρίξω για εγωιστικούς λόγους τον ΣΥΡΙΖΑ. Απεναντίας θεωρώ ότι τα αριστερής ιδεολογίας κόμματα είναι τα χειρότερα γιατί

(1)επιτρέπουν την ανεξέλεγκτη ροή παράνομων μεταναστών εις βάρος των χωρών στις οποίες εισβάλλουν

(2)αποδυναμώνουν την επιχειρηματικότητα καθώς φορολογούν αθέμιτα όποιον κατάφερε με την επιχείρησή του (ή με την εργασία του γενικά) να ευημερήσει οικονομικά σαν να…αμάρτησε που τα οικονόμησε και πρέπει να τιμωρηθεί

(3)είναι υπερβολικά υποχωρητικά –μέχρι σημείου υποψίας για εθνική προδοσία- στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Χαρακτηριστικά για την Ελλάδα αναφέρω πως αναγνωρίζουν στα Σκόπια δικαίωμα να ονομάζονται Μακεδονία, υιοθετώντας μάλιστα και τη εξωφρενικά συκοφαντική επιχειρηματολογία τους πως η Μακεδονία δεν είναι ελληνική και πρέπει να αποσχισθεί, και κάποια από αυτά ονομάζουν την αντίθεση με την Τουρκία διαμάχη των ιμπεριαλιστών και όχι των λαών λές κι από την Τουρκία δεν κινδυνεύουμε ανά πάσα στιγμή να μας κάνει πόλεμο και να μας καταλάβει εδάφη.

Παρόλα αυτά, επειδή όπως έχω αναλύσει θεωρώ τα μνημόνια κάτι λανθάνον και αρρωστημένο, ευχόμουν να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία γιατί ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να τα καταργήσει. ΠΑΣΟΚ- ΝΔ- Ποτάμι ήταν/είναι κόμματα βέρα υπερμνημονιακά, η ΔΗΜΑΡ δεν είχε καμία διάθεση για σκληρή γραμμή, ο ΛΑΟΣ είχε χάσει τη δημοσκοπική του δύναμη και οι ΑΝΕΛ δεν είχαν αρκετή ώστε να γίνουν κυβέρνηση.

Για να καταλάβει κανείς τι έγινε από την ανάληψη διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ και έπειτα πρέπει να κλείσει τα αφτιά του στα ασύστολα ψεύδη των ΜΜΕ, που είναι εντεταλμένοι προπαγανδιστές των διεθνών τοκογλύφων που σκοπό έχουν μια ζωή να μας ελέγχουν και να μας κλέβουν, και να διακρίνει τα πράγματα αντικειμενικά και σε πολύ μεγάλο βάθος. Ο λαός είχε δυσαρεστηθεί από την συγκυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου (ΝΔ- ΠΑΣΟΚ) επειδή σε όλα τα αιτήματα των δανειστών έλεγαν ναι χωρίς σχεδόν καμία αντίρρηση. Έτσι προέκυψαν όχι μόνο τα ισοπεδωτικά μέτρα αλλά και οι οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων που συχνά έφταναν ακόμη και στα 500-600 ευρώ κι ο λαός ήδη κακώς τα έχει ξεχάσει και κατηγορεί τώρα μονομερώς τον ΣΥΡΙΖΑ για τις περικοπές και τα μέτρα που εφαρμόζει. Στο τελευταίο θα απαντήσω ότι όσα μέτρα εφαρμόζονται τώρα είναι κατ` εντολή των δανειστών, γιατί ποιο συμφέρον θα είχε ένα κεντροαριστερό κόμμα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμόσει επιπλέον μέτρα απ` όσα πρέπει, ενώ η εποχή των ΣαμαροΒενιζέλων ήταν οικονομικά πολύ καλύτερη από τη σημερινή κι όμως εφαρμόστηκαν περικοπές μισθών-συντάξεων πολύ μεγαλύτερες. Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν ερχόμενος στην εξουσία προσπάθησε, όσον αφορά τα μνημόνια, να κάνει αυτό που ήθελε ο λαός και δεν το είδε στους προηγούμενους: να ακολουθήσει σκληρή γραμμή με τους δανειστές ώστε τα μέτρα και οι περικοπές να μην είναι τόσο δυσβάσταχτα. Πράγματι το έκανε και σε βαθμό μάλιστα να τον κατηγορήσουν ότι επιμένει υπερβολικά και χωρίς καμία προοπτική εφόσον οι δανειστές ήταν ανυποχώρητοι. Αν στ` αλήθεια δεν είχε σκοπό να το κάνει, αλλά τηρούσε τα προσχήματα, θα ακολουθούσε σκληρή γραμμή περίπου ένα μήνα και μόλις εξακολουθούσε να δέχεται την άρνηση των δανειστών θα ομολογούσε ότι δε γίνεται τίποτα και θα ξαναέπαιρνε νέο εθνικό δάνειο/μνημόνιο όπως οι προηγούμενοι. Αντ` αυτού όμως ακολούθησε μια ανεπανάληπτα γενναία στάση για ελληνική κυβέρνηση, απέναντι σε πανίσχυρους ξένους τοκογλύφους και χώρες όπως η Γερμανία, και κράτησε σκληρή γραμμή πάνω από μισό έτος προσπαθώντας να υπερασπιστεί τα οικονομικά δίκαια του ελληνικού λαού. Ποιο κακόβουλο συμφέρον θα είχε να το κάνει? ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΝΕΝΑ γιατί ήταν σχεδόν δεδομένο ότι η κίνηση αυτή από ελάχιστους θα εκτιμηθεί. Γιατί 3000 χρόνια τώρα ο Έλληνας (για τη μεγάλη πλειοψηφία μιλάω πάντα), προτιμώντας από να χτίσει το μέλλον του και να προκόψει να παίρνει τη μπουκιά έτοιμη, την έπαιρνε από όπου την έβρισκε χωρίς καθόλου να αναλογίζεται τις συνέπειες (τόκους, πίεση στην εξωτερική πολιτική κλπ). Από την εποχή των Περσών, του Μεγάλου Αλεξάνδρου, της Ρωμαικής Αυτοκρατορίας μέχρι το Βυζάντιο, την τουρκοκρατία και τη μεταπολίτευση αυτό δεν άλλαξε ποτέ, με μόνη ίσως εξαίρεση τον Β` Παγκόσμιο πόλεμο που για πρώτη φορά είδα να αντιμετωπίζουμε ενωμένοι τον εθνικό κίνδυνο.

Παρά λοιπόν τους χιλιάδες «αγανακτισμένους» που κατέκλυσαν την πλατεία Συντάγματος για μήνες (το πόσο σκληρή γραμμή ήταν διατεθειμένα να ακολουθήσουν όλα αυτά τα παληκάρια της φακής –και μιλάω κυρίως για όλους αυτούς τους αριστεροαναρχικούς που κατά τα άλλα μας πουλάνε εξυπνάδα ότι αγωνίζονται στους δρόμους για το καλό του κοινωνικού συνόλου- φάνηκε μόλις η αστυνομία ειδοποίησε ότι την επομένη θα συλλάβει όσους καταληψίες δεί κι έμειναν… ούτε 20) η δουλειά φαινόταν από νωρίς στο κατά πόσον ο Έλληνας δεν ήθελε δάνειο δηλαδή μνημόνιο. Για όσους έχουν την παραμικρή αμφιβολία μπορεί κάποιος να με διαφωτίσει αν υπήρχε έστω ένα κόμμα που υποστήριζε/υποστηρίζει τη δραχμή –γιατί αν αρνηθούμε τα μνημόνια εκεί θα μας οδηγήσουν με το ζόρι- και δημοσκοπικά βρισκόταν/βρίσκεται πάνω από το 15%? ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΓΙΑ ΔΕΙΓΜΑ. Το ακραίας ιδεολογίας κόμμα Χρυσή Αυγή, πρίν τα ΜΜΕ το χτυπήσουν με κακόβουλα στοχευμένες δίκες, είχε φτάσει ανεπίσημα ως περίπου το 13,5%, οι ΑΝΕΛ ως περίπου το 10%, ο ΛΑΟΣ (που δεν αποδεχόταν μονομερώς τη δραχμή αλλά το χαρακτήριζε υποψήφια λύση) ως ένα ποσοστό της τάξης του 7% ενώ το ΚΚΕ (που στην πραγματικότητα εύχεται αυτή τη δυσοίωνη κατάσταση ώστε να αντλεί ψήφους εκ του ασφαλούς, αλλά για τα μάτια του κόσμου το κατατάσσουμε σε αυτή την κατηγορία βάσει του τι δηλώνει) δεν ξεπέρασε το 8,5%. Ας μη μιλήσουμε καλύτερα για το πόσο έχουν κατεβεί στο δεδομένο παρόν τα ποσοστά που προανέφερα, άλλωστε και σε ανεπίσημες δημοσκοπήσεις υπέρ της δραχμής δηλώνει μετά βίας το 10%. Όπως και να μην αναλύσουμε καλύτερα για το ΛΑΕ του Λαφαζάνη – ανήκε στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά αποσχίσθηκε- που κατά τα άλλα ο λαός υποτίθεται τον εκτιμούσε που  αρνήθηκε μέχρι τέλους τη συμφωνία για το 3^ο μνημόνιο αλλά δεν τον έβαλε ούτε στη Βουλή! Όσο για τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, για να μην έχουμε αυταπάτες, εξαρχής δήλωνε ότι δεν υποστηρίζει τη δραχμή αλλά την ευρωπαική πορεία της Ελλάδας μέσω του ευρώ, όμως αν ζητηθούν μέτρα αβάσταχτα πρέπει να ακολουθήσουμε σκληρή γραμμή. Όσο για τα ψέματα που αναγκάστηκε να πεί, ότι θα έχουμε καλούς μισθούς και οικονομικές ευκολίες κλπ και δεν τηρήθηκαν, μπορεί μέν να ήταν και λίγα παραπάνω από όσα έπρεπε αλλά δε θα πρέπει να έχουμε απαιτήσεις να μας λένε οι πολιτικοί την αλήθεια όταν όποιος πάει να το κάνει τον καταψηφίζουμε (βλέπε Λεβέντης παλιά, Σαμαράς όταν είχε την ΠΟΛΑΝ, Τσοβόλας, Στεφανόπουλος, Καρατζαφέρης και πολλοί άλλοι). Ούνα φάτσα ούνα ράτσα. Απλά τα πράγματα.

Ως απόδειξη των παραπάνω κάθε φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ τσακωνόταν με τους δανειστές είχαμε κι ένα τρανό άρμεγμα τραπεζών από τους «πατριώτες» και «αντιμνημονιακούς» Έλληνες καταθέτες. Που νόμιζαν οι αφελείς (ή καλύτερα να πούμε οι παρτάκηδες) ότι αρμέγοντας τα χρήματά τους από την τράπεζα θα σωθούν ενώ η χώρα τους θα πηγαίνει κατά διαόλου. Με αυτή τη λογική του μαλακισμένου στρουθοκαμηλισμού δε θα είχαμε πολεμήσει ποτέ ούτε Πέρσες ούτε Τούρκους ούτε Ιταλούς ούτε Γερμανούς και θα είμασταν είλωτες από τα αρχαία χρόνια, αυτά όμως γι` αυτούς ήταν ψιλά γράμματα και τα ΑΤΜ πήραν φωτιά όταν έγινε η μεγάλη διαφωνία των δανειστών με τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι που έκλεισαν οι τράπεζες. Είναι λοιπόν ποτέ δυνατόν με έναν τέτοιο τρόπο να είσαι εναντίον του μνημονίου και να υποστηρίζεις τη διαπραγμάτευση της χώρας σου όταν προσπαθεί να διαφυλάξει τους πολίτες από την οικονομική ισοπέδωση? ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΣΤΟ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ. Μολαταύτα υπάρχουν ακόμη κάτι εκατομμύρια ανίδεοι ή κατσιαπλάδες –αποκλείεται να είσαι κάτι άλλο όταν λές τέτοια πράγματα- που υποστηρίζουν με θέρμη ότι εμείς είπαμε όχι στο μνημόνιο. Πάμε λοιπόν στο δια ταύτα του δημοψηφίσματος.

Η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ σαφώς και τα είχε διακρίνει όλα αυτά αλλά κράτησε τη γενναία στάση της μέχρι το τέλος εφόσον οι περισσότεροι επιμέναμε ότι τέτοια μέτρα δεν αντέχονταν. Διεξήγαγε λοιπόν δημοψήφισμα στο οποίο ρωτούσε ευθέως το λαό αν θα δεχόταν την πρόταση των δανειστών. Οι οποίοι ζητούσαν μέτρα της τάξεως των 11 δίς ευρώ έναντι των 8 δίς ευρώ που αντιπρότεινε η κυβέρνηση. ΑΡΑ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΔΕΝ ΑΦΟΡΟΥΣΕ ΤΟ ΑΝ ΘΑ ΔΕΧΟΜΑΣΤΑΝ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ Η ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ ΔΑΝΕΙΟ/ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΘΕΛΑΜΕ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΟΥΤΩΣ Η ΑΛΛΩΣ. Υπόνοια και μόνο ότι θα μπορούσαμε να μή θέλουμε το μνημόνιο θα υπήρχε αν το "όχι στα μέτρα των 11 δίς" άγγιζε το 85-90% ενώ δεν έφτασε ούτε το 62%. Τότε πώς ο λαός είπε «όχι στο μνημόνιο» σε αυτό το δημοψήφισμα?? Ας μην είμαστε αφελείς και ας μην εθελοτυφλούμε: ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΙΠΑΜΕ ΟΧΙ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ως ελληνικός λαός. Άλλωστε ο ελληνικός λαός ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ ως επί το πλείστον με κουτοπονηριά: ήθελε να συνεχίσει να παίρνει τα δάνεια/μνημόνια, με λίγα λόγια τη μπουκιά έτοιμη χωρίς να εργαστεί, αλλά με λιγότερα μέτρα. Χρησιμοποίησε μάλιστα τον ΣΥΡΙΖΑ ως εξιλαστήριο θύμα, όταν η κυβέρνηση αναγκάστηκε να συμφωνήσει με τους δανειστές σύμφωνα πάντα με τη θέληση του ελληνικού λαού (φανταστείτε να έκανε και διαφορετικά, «να επέμενε δηλαδή στο όχι» και να πηγαίναμε στη δραχμή` εκεί να δείτε προπαγάνδα και λάσπη από τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, όχι απλώς γενεές 14 θα τον πέρναγε ότι «μας κατέστρεψε» αλλά 114), λέγοντας ότι για το εθνικό οικονομικό μας χάλι που προέκυψε υπεύθυνος δεν είναι ο λαός αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ. Για να είναι δηλαδή με λίγα λόγια ικανοποιημένος από τον ΣΥΡΙΖΑ ο λαός μας έπρεπε ο πρωθυπουργός μας να λάμβανε ως δώρο τα πιο ήπια μέτρα από τους δανειστές, επειδή τους άρεσε η φάτσα του και ήταν καλό παιδί, ή ακόμη καλύτερα να… γεννούσε χρήματα και να μας έδινε να συνεχίσουμε να τρώμε. Επειδή το ψεύδος έχει κοντά ποδάρια, σε αυτό το ξεφτίλισμα καταντάς ως λαός όταν δε διεκδικείς τα τρισεκατομμύρια που σου χρωστάει κανονικά και με το νόμο μια άλλη χώρα (βλέπε Γερμανία και κατ` επέκτασιν και Ευρώπη) και παρακαλάς τους ίδιους που σου τα χρωστάνε για μερικά δισεκατομμύρια δανεικά και με τόκο. Να σε λοιδορούν ως κλέφτη κι από πάνω κι εσύ ως λαός να γίνεσαι το χούι του κάθε αρχικλέφτη δανειστή/τοκογλύφου που σε αποπροσανατολίζει να κατηγορείς την κυβέρνηση αντί να κατηγορήσεις πρώτα αυτόν και μετά τον εαυτό σου. Με αυτή την πανάρχαια διαδικασία άλλωστε πάντα δείχναμε αχαριστία σε όλους τους ευεργέτες μας (βλέπε πχ Μιλτιάδης, Αλκιβιάδης, Σωκράτης, Περικλής, Κολοκοτρώνης, Καποδίστριας, Γεώργιος Παπανδρέου κι αν συνεχίζαμε για να τους συμπεριλάβουμε όλους θα γράφαμε μια ώρα) και πάντα τους εξισώναμε με τους κλέφτες και τους προδότες. Όταν ως λαός καταντάς στο έσχατο σημείο να μη λές τίποτα για τα αίσχη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (λιποταξία, αποστασία, συκοφαντία, κλοπή δημόσιας περιουσίας, ξεπούλημα δημοσίων οργανισμών, συνωμοσία με τη CIA για πτώση της κυβέρνησης, οικονομική παρακμή της χώρας, αντιλαικά μέτρα, καταπάτηση δημοσίου χώρου, αρχαιοκαπηλία), φτάνεις ένα βήμα πρίν από το να τον κάνεις και… πρόεδρο Δημοκρατίας και σου φταίει μόνο ο… Ανδρέας για τα δάνεια και τις προσλήψεις του (όσοι προσληφθήκατε αδίκως αλήθεια γιατί δεν παραιτείστε και γιατί δεν επιστρέφετε τα χρήματα που πήρατε όταν βαράγατε μύγες στην εργασία χάρη στον Ανδρέα? Ουδεμία απάντηση) είσαι απολύτως άξιος της μοίρας σου. Δεν είναι ανάγκη να πάμε περί τούτου τη συζήτηση πολύ μακρυά: μετά από όλα αυτά ποιόν είμαστε έτοιμοι πανηγυρικά –γύρω στο 30% στις δημοσκοπήσεις- να ανακηρύξουμε πρωθυπουργό για να μας σώσει όλοι εμείς οι «αντιμνημονιακοί» και «πατριώτες» που μας «πρόδωσε» ο ΣΥΡΙΖΑ? Το μέλος της λέσχης του Bildeberg (κέντρο εβραικής ανθελληνικής προπαγάνδας για όσους δε γνωρίζουν), τον μόνο που ως αντιπολίτευση μας είπε ότι θα πεί στους δανειστές σε όλα ναι, τον γιό –ή πιο συγκεκριμένα τον εγγονό- του Μητσοτάκη τον Κυριάκο! Περαστικά μας λοιπόν και να μη μας φταίει η κακή μας μοίρα αλλά το κακό μας το κεφάλι. Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα που λέμε.

Κλείνοντας το σπουδαίο αυτό άρθρο δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ στον τέως υπουργό Οικονομικών τον Γιάννη Βαρουφάκη. Ο οποίος ενώ ενήργησε υποδειγματικά της περίοδο της διαπραγμάτευσης για τα μέτρα, αφότου έφυγε χρησιμοποιήθηκε από το κύκλωμα των δανειστών/τοκογλύφων για να προδώσει το πρώην κόμμα του, τον ΣΥΡΙΖΑ, και να φτάσει στα έσχατα όρια του παλανταρισμού και της γελοιότητας. Από τη μία έλεγε στον πρωθυπουργό γιατί συνέχιζε να επιμένει στη σκληρή γραμμή αφού οι δανειστές δεν υποχωρούσαν σε τίποτα, κι από την άλλη τον κατηγόρησε ως προδότη ότι συμφώνησε και συμβιβάστηκε. 2 κατηγορίες αντιδιαμετρικά αντίθετες τις οποίες αμφότερες υιοθέτησε αδυνατώντας ακόμη και να κατηγορήσει το πρώην κόμμα του για κάτι σταθερά, όπως δηλαδή κάνουν και όλοι οι άλλοι συκοφάντες- τσιράκια του συστήματος ρίχνοντας άδεια για να πιάσουν γεμάτα. Από εκεί και μόνο φαίνεται η αμηχανία τους καθώς προσπαθούν να μας εμπαίξουν κι εμείς σαν πρόβατα καθόμαστε και τους πιστεύουμε. Και δεν περιορίστηκε σε αυτό αλλά έβγαλε και βιβλίο στο οποίο (εν ενεργεία διακυβέρνησης του τέως κόμματός του, ως νέος Γιωργάκης Παπανδρέου –και χειρότερος- που λίγες εβδομάδες πρίν τις εκλογές θυμήθηκε να ιδρύσει το ΚΗΔΙΣΟ χωρίς να τον ενδιαφέρει αν με αυτόν τον τρόπο το παλιό κόμμα του πατέρα και του παππού του το ΠΑΣΟΚ θα κινδύνευε να μη μπεί στη Βουλή) ρουφιάνεψε τον πρωθυπουργό του σε ανεπίσημες συζητήσεις που είχαν κατ` ιδίαν και απλώς τον ρωτούσε πώς να ενεργήσουν στη διαπραγμάτευση για το καλό του ελληνικού λαού και αυτό το ονόμασε «προδοσία του πρωθυπουργού»… Ότι ιδεολογία λοιπόν και να είστε ένα μεγάλο ΦΤΟΥ στον αρχιξεφτίλα πρώην υπουργό. Αυτός και ο Λεβέντης ξεπέρασαν πραγματικά κάθε όριο.