ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΧΩΡΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΜΕΡΟΣ 5ο: ΚΕΝΤΡΟ

Το κέντρο στην Ελλάδα αποτελεί τον πιο ρεαλιστικό πολιτικό χώρο, καθώς δεν περιλαμβάνει ούτε την ολιγαρχία και την ξενοδουλεία της δεξιάς ούτε τον ανθελληνισμό και τις ξεπερασμένες ιδέες της αριστεράς. Το κέντρο ως ενιαία κομματική οντότητα υπήρξε προ χούντας ως Ένωση Κέντρου υπό τη διακυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου, και ως ΠΑΣΟΚ με ηγέτη τον Ανδρέα τον γιό του Γεωργίου. Το κακό είναι ότι μετά το 1993, όταν αποσύρθηκε από την ηγεσία ο Ανδρέας, κέντρο ουσιαστικά έπαψε να υπάρχει` το ΠΑΣΟΚ μετατράπηκε σε κόμμα φιλοδεξιάς τάσης, κι ακόμα χειρότερα αργότερα σε δορυφόρο της ΝΔ με την οποία μάλιστα συγκυβέρνησε στην περίοδο διακυβέρνησης του Σαμαρά. Και επεξηγώ: όταν το 1993 ανέλαβε την αρχηγία του κόμματος ο Κώστας Σημίτης μας εισήγαγε λίαν συντόμως στο ευρώ και όλα τα δεινά που εξακολουθούν εξαιτίας του από τότε, στο επεισόδιο των Ιμίων (ενώ οι ΗΠΑ δεν υποστήριξαν κάν το προφανές, πως οι βραχονησίδες αυτές ήταν ελληνικές πρίν αμφισβητηθούν ξαφνικά από την Τουρκία) δήλωσε «ευχαριστούμε την Αμερική που μεσολάβησε», παρέδωσε τον –σύμμαχό μας έναντι της Τουρκίας- αρχηγό των Κούρδων Αμντουλάχ Οτσαλάν χωρίς καμία αντίσταση στους Αμερικανούς και κατ` επέκταση στους Τούρκους (ενώ η Ρωσία και η Ιταλία αρνήθηκαν να τον παραδώσουν), θεωρείται υπεύθυνος για το μεγάλο σκάνδαλο της φούσκας του χρηματιστηρίου και τέλος άρχισαν εκτεταμένα να τον ψηφίζουν βιομήχανοι γιατί προφανώς εξυπηρετούσε τα συμφέροντά τους. Γεγονότα που κάθε άλλο παρά επιβεβαίωναν το ΠΑΣΟΚ ως σοσιαλιστικό κίνημα. Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε ο νέος αρχηγός Γεώργιος (ή καλύτερα Γιωργάκης) Παπανδρέου ο γιός του Ανδρέα, ο οποίος την ίδια εποχή που δήλωνε το περίφημο σλόγκαν- που τον έφερε πανηγυρικά στην εξουσία- «λεφτά υπάρχουν» συνομιλούσε στα κρυφά με ξένους παράγοντες πότε θα μπούμε στο μνημόνιο και μάλιστα παρουσίαζε ψευδή στοιχεία περί οικονομικής κατάστασης της χώρας πολύ χειρότερης από την πραγματική ώστε να μπούμε σίγουρα` αφότου επέβαλε το μνημόνιο 1, που σε ανεπίσημο γκάλοπ ο ελληνικός λαός το καταψήφισε με 74% κατά, θυμήθηκε μόλις πριν από μια συζήτηση με τους πιστωτές για νέο δανεισμό να επιχειρήσει να διεξάγει δημοψήφισμα «αν εξακολουθούμε να δεχόμαστε τα μέτρα του μνημονίου» για να μας παραστήσει τον πατριώτη, κάτι που λόγω των αντιδράσεων των πιστωτών δε διεξήχθη` μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ είχε τα κότσια να διεξάγει το εν λόγω δημοψήφισμα αργότερα και υπό πολύ δυσκολότερες συνθήκες.  Η μετέπειτα αρχηγία του κόμματος από Ευάγγελο Βενιζέλο και Φώφη Γεννηματά δεν αντέχει σε καμία κριτική περί σοσιαλισμού, καθώς η υποστήριξή τους στα μνημόνια η συμμαχία τους με τη ΝΔ και η κακοήθης αντιπολίτευσή τους έναντι των ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ που προσπάθησαν να εξομαλύνουν τα αντιλαικά μέτρα δηλώνουν έναν νεοφιλελευθερισμό που ξεπερνάει τα όρια της δουλικότητας στους ξένους τοκογλύφους. Δεν είναι τυχαίο ότι η κόρη του συνθέτη του τραγουδιού «Θα τον Μεθύσουμε τον Ήλιο» απαίτησε από το ΠΑΣΟΚ να μην ξαναβάλει ποτέ το τραγούδι αυτό σε πολιτική του συγκέντρωση. Όσο για τον Βασίλη Λεβέντη τον αρχηγό της Ένωσης Κεντρώων, που παρουσιάστηκε ως ο μόνος φυσικός συνεχιστής της κεντρώας παράταξης του Γεωργίου Παπανδρέου, δε συζητάμε κάν περί σοσιαλιστικού ρεύματος` προτού μπεί στη Βουλή οι θέσεις του ήταν καθαρά αριστερές, περί εργατικών συμφερόντων- ίδιων ακριβώς αμοιβών σε όλα τα μέλη όλων των επιχειρήσεων- δημεύσεων περιουσιών παρανομούντων, και αργότερα μετατράπηκε σε κόμμα πιο δεξιό κι από τη ΝΔ με δηλώσεις του τύπου «όποιος δε διαλέγει ευρώ είναι ή προδότης ή ανώμαλος» και «να αποκαθηλωθούν οι πολιτικοί και να κυβερνήσουν την Ελλάδα οι τεχνοκράτες» (δηλαδή οι ίδιοι ξένοι τοκογλύφοι που μας δανείζουν). Με διαφορά ο πιο γελοίος χαμαιλέων της ελληνικής πολιτικής σκηνής, που παλαντάρισε πολιτικά από την αριστερά στη δεξιά χωρίς κάν να σταματήσει στο κέντρο. Αντίθετα ο ΣΥΡΙΖΑ την τρέχουσα περίοδο διακυβέρνησής του, παρά τις αριστερές του τάσεις στην εξωτερική πολιτική, προσέγγισε το σοσιαλιστικό μοντέλο και στην πορεία κατάφερε να αποβάλλει χωρίς ιδιαίτερες απώλειες την σκληροπυρηνική αριστερή του συνιστώσα, την «αριστερή πλατφόρμα» δηλαδή του Λαφαζάνη η οποία αργότερα μετατράπηκε σε ανεξάρτητο κόμμα και μετονομάστηκε σε ΛΑΕ.

Δε θα αναλύσουμε σε μεγάλο βαθμό τις θέσεις ενός αληθινά- και όχι κατ` ευφημισμόν μόνο- κεντρώου κόμματος καθώς βρίσκονται ανάμεσα στις αριστερές και δεξιές θέσεις τις οποίες αναλύσαμε στα προηγούμενα άρθρα. Θα σημειώσουμε μόνο ότι οι κεντρώες παρατάξεις

(1)Δεν αποδέχονται να ονομάζονται τα σκόπια σκέτο Μακεδονία, μπορούν να συζητήσουν όμως ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό που να περιέχει το Μακεδονία.

(2)Δεν αφήνουν ανεξέλεγκτα την εισροή λαθρομεταναστών στην Ελλάδα, δεν προσπαθούν όμως να τους διώξουν και όλους.

(3)Δεν είναι υπέρ των αντιλαικών μέτρων ως αντίβαρο των κρατικών δανείων, δεν είναι όμως και αντίθετοι σε κρατικά δάνεια και μάλιστα μπορεί να δανειστούν και μεγαλύτερο ποσό από το πρέπον.

(4)Προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποφύγουν τη λιτότητα και στο μέτρο που μπορούν δίνουν παροχές κάθε είδους στον απλό λαό. Κι αυτές μπορεί να υπερβούν το πρέπον, πχ. Πιο πολλές προσλήψεις ή μεγαλύτεροι μισθοί από όσο χρειάζεται.

Συμπερασματικά το κέντρο εκφράζει τον πιο ολοκληρωμένο και ηθικό πολιτικό χώρο στην Ελλάδα, στα πρότυπα της δημοκρατίας της αρχαίας Αθήνας. Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι ο Έλληνας- όσον αφορά πάντα την πλειοψηφία- δεν είναι άξιος να αναγνωρίσει το παραπάνω, καθώς και δεξιάς ιδεολογίας είναι (υποστήριξη κρατικών και προσωπικών δανείων για να παίρνει έτοιμα χρήματα χωρίς να παράγει, ψήφιση του κόμματος που τον ευνοεί επαγγελματικά, απληστία στο να κλέβει στη φορολογία ή να χρησιμοποιεί γνωριμίες ώστε να προωθείται επαγγελματικά σε θέσεις που τις αξίζουν άλλοι, και στον κοινωνικό τομέα φθόνος και μη αναγνώριση έναντι όποιου συνανθρώπου του προοδεύει) και αχάριστος απέναντι σε οποιοδήποτε κόμμα του δίνει παροχές: χαρακτηριστικό παράδειγμα η αχαριστία των κατοίκων ορεινών κατά κανόνα περιοχών απέναντι στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, οι οποίοι παρά τις παροχές&επιδοτήσεις που έλαβαν, πολλές από τις οποίες δε χρησιμοποίησαν σε γεωργία&κτηνοτροφία αλλά για δική τους ψυχαγωγική χρήση, όχι μόνο εξακολούθησαν να ψηφίζουν ΝΔ σε υπερβολικά μεγάλο βαθμό αλλά και κατηγόρησαν το ΠΑΣΟΚ ότι με αυτό τον τρόπο σπατάλησε χρήματα. Ίδια κατάσταση και στις προσλήψεις όπου ουκ ολίγοι, υπό τη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, προσλήφθηκαν σε πόστα όπου η εργασία τους ήταν ελάχιστη και παρόλα αυτά λάμβαναν μεγάλους μισθούς. Όσο για τη λιτότητα που αιωνίως τους επιβάλλει η ολιγαρχική δεξιά πολύ γρήγορα την ξεχνούν. Δε μπορεί όμως από τη μία πλευρά να είσαι «ευσυνείδητος» πολίτης που ενδιαφέρεσαι για το δημόσιο ταμείο κι από την άλλη να το βλάπτεις οικειοθελώς και να ψηφίζεις όποιον σε συμφέρει εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Όπως και δε μπορείς να συγκρίνεις τις σπατάλες υπέρ του λαού με τα οικονομικά σκάνδαλα της δεξιάς, η οποία φυσικά έβαλε στην τσέπη της τα χρήματα που υπεξαίρεσε και δεν τα έλαβε ο ελληνικός λαός. Ίδια ήταν η γκρίνια και στη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που ενώ προσπάθησε να προωθηθούν με το μνημόνιο λιγότερο αντιλαικά μέτρα ελάχιστοι το αναγνώρισαν και μάλιστα οι περισσότεροι θεώρησαν ηθικότερα τα ανήθικα κόμματα τα οποία ήταν μονίμως υπερμνημονιακά σε άκρως αντιλαικό βαθμό. Από αυτή τη δεξιά τάση του ελληνικού λαού, και όχι από τη δήθεν κακή διαχείριση των πολιτικών που δήθεν τον εξαπάτησαν ενώ πρόσμενε από αυτούς μια τίμια στάση (η γνωστή αιώνια καραμέλα του λαού που ενώ επιμένει στη λάθος τακτική των ξένων δανείων της διαφθοράς και της μη παραγωγής μετά του φταίνε οι πολιτικοί), ξεκινάνε και όλα τα δεινά του κοινωνικού συνόλου. Μετά από μια τέτοια στάση δεν είναι παράξενο που μετά την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου κανένα μεγάλο κόμμα στην Ελλάδα δεν είναι πραγματικά κεντρώο. Κι αυτή ακόμη η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ για πιο σοσιαλιστική διακυβέρνηση χάνεται μέσα στον ολιγαρχισμό του αμετανόητα παρτάκια, κοντόφθαλμου  και μοναχοφάη Έλληνα, όπως δυστυχώς είμαστε οι περισσότεροι στην Ελλάδα.