Η Κοινωνία μας Κοροιδεύει_Μέρος 1ο_Θρησκεία

Όποιος κοιτάξει προσεκτικά τις θεωρίες των θρησκειών, θα δεί καταρχήν ότι όλες ασχολούνται με τα δικαιώματα αποκλειστικά των ανθρώπων και όχι των ζώων` θεωρεί συνεπώς τα ζώα υποχείριά μας χωρίς δικαιώματα, όπως ακριβώς βολεύει το κακώς εννοούμενο συμφέρον μας. Οι θεωρίες αυτές καθαυτές ποικίλλουν ως προς τον τρόπο που προτείνουν ώστε ο άνθρωπος να γίνει πιο σοφός και να προσπαθήσει να είναι όσο το δυνατόν αντάξιος των ανώτερων όντων που τον έφεραν στον κόσμο. Έτσι ο Χριστιανισμός προτείνει την αγάπη τη θυσία και την ταπεινοφροσύνη, ο Μωαμεθανισμός την εξάπλωση της θρησκείας με ειρηνικό ή μη τρόπο, ο Κομφουκιανισμός την τήρηση του μέτρου σε ότι κάνουμε ώστε να έχουμε ισορροπία, ο Ινδουισμός την αποδοχή της κάστας στην οποία ανήκει ο πιστός και αντιστοιχεί στο κατά πόσον ήταν ενάρετος στην προηγούμενη ζωή του, ο Βουδισμός την απαλλαγή από κάθε επιθυμία για τα εγκόσμια, ο Ταοισμός την υιοθέτηση της κυριαρχίας του πεπρωμένου κλπ. Όλες όμως ξεκινούν από την ίδια αφετηρία: την παντοδυναμία και την ηθική τελειότητα του Θεού ή των Θεών που μας δημιούργησαν, οι οποίοι υποτίθεται πως δεν πρέπει να επιδέχονται καμίας κριτικής ούτε να προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τον τρόπο σκέψης τους. Η αρρωστημένη αυτή θεωρία είναι από τις πρώτες προπαγάνδες που μας πασάρουν από τότε που είμαστε μικρά παιδιά, κι έχει τον κακοήθη σκοπό να μην προσπαθούμε να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα επί της Γής (αλλά να λέμε πως ήταν «θέλημα Θεού») και να ψάχνουμε τον Παράδεισο όχι στην παρούσα ζωή αλλά στην επόμενη, με κριτήριο την αρετή μας όσο ζούμε και πολύ παραπάνω το αν στο τέλος «μετανοήσουμε για τις αμαρτίες μας», ΧΩΡΙΣ Ο ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ (του αν μετά το θάνατό μας θα πάμε στον Παράδεισο ή στην Κόλαση) ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝ. Γιατί αν ο Θεός είναι τόσο «πάνσοφος» και «πανάγαθος» όσο μας παρουσιάζουν, ένα από τα τελευταία που θα αποφάσιζε θα ήταν το να χώριζε τον κόσμο (με ρατσιστικό και ακραίο τρόπο τύπου άσπρο-μαύρο) σε δύο ομάδες, με τους μέν να ζούν αιωνίως ευτυχισμένοι στον Παράδεισο, ανεξαρτήτως των αμαρτιών τους εκεί, και τους δε να βασανίζονται με σαδιστικό τρόπο αιωνίως στην Κόλαση χωρίς δυνατότητα καλύτερης μεταχείρισης αν μετανοήσουν ή δείξουν καλύτερη διαγωγή. Η παραπάνω θεωρία αγγίζει κυριολεκτικά τα όρια του μαζοχισμού, όπως και η άλλη θεωρία πως το κάθε κακό μας συμβαίνει γιατί ο Θεός «μας δοκιμάζει» για να δεί αν είμαστε άξιοι να μπούμε στον Παράδεισο ή μας τιμωρεί επειδή αμάρτησαν οι πρωτόπλαστοι` είναι δίκαιο με λίγα λόγια ένας άνθρωπος σε πολύ μεγάλο βαθμό ενάρετος να πονάει, να υποφέρει ή και να πεθαίνει πρόωρα από τις αδικίες μόνο και μόνο για να δοκιμαστεί, και επίσης δίκαιο ένας παλιάνθρωπος να ζεί ζωή χαρισάμενη και να διαπράττει τις χίλιες δύο αδικίες ατιμώρητα στην παρούσα ζωή. Τα αμέτρητα γεγονότα αδικίας που βιώνουμε καθημερινά, για μας ή τους συνανθρώπους μας, όχι μόνο αμφισβητούν τη δήθεν παντοδυναμία του Θεού, βλέποντας ότι – στα πλαίσια ενός κόσμου σκληρού και άδικου όπου δεν επικρατεί το δίκαιο αλλά ο ισχυρότερος- αλλά και την ηθική του στο γιατί δημιούργησε όντα με τόσα πολλά και τόσο ισχυρά αρνητικά ένστικτα ώστε να διαπράττουν τόσες ανήθικες πράξεις. Και μη μας πεί κανείς ότι το κάθε όν, ή έστω ο άνθρωπος, έχει το ισότιμο δικαίωμα της επιλογής γιατί θα τον διαψεύσουμε με την ίδια τη γλώσσα των μαθηματικών και των πιθανοτήτων που όντως έντεχνα ο Θεός χρησιμοποίησε ώστε να υπάρχουν οι προυποθέσεις για ζωή (οι βαρυτικές- ηλεκτρομαγνητικές- πυρηνικές δυνάμεις κλπ που υπάρχουν αν είχαν λίγο διαφορετικές τιμές κατά πάσα πιθανότητα δε θα μπορούσε να υπάρχει ζωή). Ισότιμο δικαίωμα επιλογής του ανθρώπου κύριοι θα σήμαινε ότι οι μισές πράξεις περίπου των ανθρώπων θα ήταν καλές έναντι των υπόλοιπων κακών, ενώ είναι ζήτημα να δούμε να είναι καλές η μία στις δέκα. Αυτό δείχνει σαφώς ότι από τη φύση του, και βάσει των πράξεών του, ο άνθρωπος είναι κατά κανόνα όν κακόβουλο, κυκλοθυμικό και προκατειλλημμένο` αντί να έχει αυτοσκοπό την ευημερία του κοινωνικού συνόλου, πράγμα που ασφαλώς θα ωφελούσε τα μέγιστα και τον ίδιο, προτιμάει σχεδόν πάντα τη σύντομη ατομική του ευχαρίστηση στα πράγματα, εις βάρος του εαυτού του και των άλλων. Μια ματιά στις ανθρώπινες κοινωνίες στο πέρασμα των αιώνων είναι αρκετή για να δούμε ότι στις συντριπτικά περισσότερες η πλειοψηφία του συνόλου δυστυχούσε διότι ο ένας εχθρευόταν τον άλλο ή η πλειοψηφία ανεχόταν την καταπίεση από κάποιους λίγους που την εξουσίαζαν. Η αρρωστημένη αυτή φύση του ανθρώπου δεν είναι παρά δημιούργημα του ίδιου του Θεού ο οποίος, πέρα από τη δική μας ανηθικότητα να επιλέγουμε το κακό παρά το ελαφρυντικό των ενστίκτων μας, φέρει φυσικά και την κύρια ευθύνη κατά τεράστιο ποσοστό. Πέρα από το ευρύ πλαίσιο που αναπτύξαμε θα αποδείξουμε, με συγκεκριμένα παραδείγματα (που σίγουρα θα υπάρχουν και πολλά ακόμη), ότι ο Θεός είναι ένα όν ελαφρόμυαλο –μέχρι του σημείου να μας ειρωνεύεται μάλιστα- και ανήθικο, που το πιο πιθανό είναι ότι έφτιαξε τους νόμους και μετά από το λεγόμενο big bang (τη μεγάλη έκρηξη δηλαδή λόγω της οποίας η ύλη εξακολουθεί να απλώνεται στο κενό, όπως δείχνει η εξακολουθούμενη απομάκρυνση όλων των γαλαξιών από τον δικό μας) άφησε εντελώς τυχαία τα γεγονότα να τραβήξουν το δρόμο τους χωρίς να επεμβαίνει και να ενδιαφέρεται καθόλου για οποιοδήποτε λάθος ή αδικία συμβαίνει. Θα ξεκινήσουμε από τη γενική ομοταξία των ζώων:

(1)Τα μυρμήγκια έχουν μάτια, αλλά ο Θεός δεν τους έδωσε οπτικά νεύρα ώστε να καταλαβαίνουν τι βλέπουν, συνεπώς ουσιαστικά είναι εντελώς τυφλά. Στηριζόμενα αναγκαστικά στην όσφρησή τους, αν έξω από τη φωλιά τους συμπληρώσουν κύκλο είναι καταδικασμένα να τον επαναλαμβάνουν ασταμάτητα μέχρι να πεθάνουν. Συγκεκριμένα είδη μυρμηγκιών χρησιμοποιούν άλλα είδη για εργάτες- δούλους. Ερωτικές επαφές εξ` ορισμού δεν έχουν, εξαιρουμένης της βασίλισσας που γεννάει αυγά ακατάπαυστα φυλακισμένη εφ` όρου ζωής –μαζί με τον βασιλιά που τη γονιμοποιεί- στο κελί που η ίδια έχτισε ξεκινώντας την αποικία. Μόλις άλλα μυρμήγκια δούν έναν σύντροφό τους τραυματισμένο τον σκοτώνουν.

(2)Οι εργάτριες μέλισσες πεθαίνουν περίπου σε ένα χρόνο από την κόπωση και επίσης δεν έχουν ερωτικές επαφές. Μόλις τσιμπήσουν έναν εχθρό για αυτοάμυνα μαζί με το κεντρί τους αφαιρείται και ένα μέρος του γαστρεντερικού συστήματος και πεθαίνουν σε αντίθεση με τις σφήκες, που ενώ είναι σαρκοφάγα έντομα και προξενούν κακό, μπορούν να τσιμπήσουν όσες φορές θέλουν. Η μέλισσα βασίλισσα ζεί φυλακισμένη όπως των μυρμηγκιών, ενώ οι κηφήνες μόλις τη γονιμοποιήσουν πεθαίνουν. Οι υπόλοιποι κηφήνες που δεν τη γονιμοποίησαν φονεύονται από τις εργάτριες.

(3)Η αράχνη σε περίπτωση που πεινάσει και δεν υπάρχει τροφή τρώει μερικά από τα παιδιά της.

(4)Το λεγόμενο θηλυκό «αλογάκι της Παναγίας», μόλις γονιμοποιηθεί από το αρσενικό, το αποκεφαλίζει.

(5)Ο γάτος όχι μόνο δεν κάθεται να αναθρέψει τα παιδιά του μαζί με τη γάτα αλλά επιχειρεί να τα σκοτώσει κιόλας. Επεκτείνει την περιοχή επιρροής του έναντι άλλων γάτων με το έτσι θέλω (ο νόμος του ισχυρότερου που αναφέραμε, εις βάρος του δικαίου), φυσικά το ίδιο κάνουν και πολλά άλλα ζώα κατά κανόνα αιλουροειδή.

(6)Ο κούκος δε φτιάχνει δική του φωλιά, αλλά εγκαθιστά τα αυγά του σε φωλιές άλλων πουλιών, με αποτέλεσμα το γεννημένο κουκάκι, λόγω του μεγαλύτερου μεγέθους του από τους ξένους νεοσσούς, να τους παραμερίζει και να κινδυνεύουν άμεσα με θάνατο από ασιτία. Καθώς ούκ ολίγα ζώα αναγνωρίζουν λανθασμένα τους δήθεν ομοίους τους μόνο από την οσμή, αναγνωρίζουν πχ το κουκάκι ως δικό τους πουλί ενώ, αν κάποιο δικό τους άτομο απομακρυνθεί για λίγο καιρό από την περιοχή τους, θεωρείται μετά ξένο σώμα.

(7)Η σαρκοφάγος καρακάξα δε φονεύει μόνο ενήλικα πουλιά αλλά και αυγά και, ακόμη χειρότερα, νεοσσούς.

(8)Ίδια κατάσταση έχουμε και στα αιλουροειδή. Λιοντάρια, τίγρεις, πάνθηρες κλπ. δεν κάνουν καμία διάκριση στο αν θα σκοτώσουν νεαρά φυτοφάγα αντί για τα γέρικα που τουλάχιστον έχουν ζήσει τη ζωή τους, μάλιστα από τη λαιμαργία τους σκοτώνουν περισσότερα από όσα χρειάζονται για την τροφή τους (Αμέτρητες οι μαρτυρίες ιδιοκτητών κοτετσιών ότι μια αλεπού έφαγε μία κότα αλλά φόνευσε όλο το κοτέτσι). Μάλιστα το αρσενικό λιοντάρι κοιμάται 18 ώρες το 24ωρο βάζοντας τις λιονταρίνες να κυνηγάνε, αλλά ζητάει μετά από το κυνήγι τη «μερίδα του λέοντος». «Μέγας είσαι Ύψιστε και θαυμαστά τα έργα σου»…

Κλείνουμε με μια γενική διαπίστωση που αφορά τα ζώα και γενικά την τροφική αλυσίδα: ο Θεός, στην υδρόγειο τουλάχιστον, αντί να φτιάξει όλα τα ζώα του φυτοφάγα με ελεγχόμενο ρυθμό γεννήσεων, εισήγαγε και τα σαρκοφάγα δημιουργώντας έναν κόσμο σκληρό και άκαρδο γεμάτο φόνους, στον οποίο δεν επικρατεί το σωστό αλλά ο πιο δυνατός. Και καθώς, μετά την εξαφάνιση των δεινοσαύρων πιθανότατα από πτώση μετεωρίτη (άλλη αδικία αυτή στην οποία δεν επενέβη καθόλου ο Θεός), πιο ισχυρό είδος προέκυψε ο άνθρωπος χωρίς φυσικό εχθρό να του μειώνει τον πληθυσμό, έχει εξαπλωθεί υπερβολικά σε όλο τον πλανήτη φονεύοντας και καταπιέζοντας όλα τα υπόλοιπα είδη. Φόνοι για τη διατροφή, φόνοι για τη μείωση του πληθυσμού των άλλων ειδών ή για το κέφι του καθενός, υποδουλώσεις, κακομεταχειρίσεις κι ένας κατάλογος ατιμώρητης ασυδοσίας που δε σταματάει πουθενά.

Κι επειδή κάποιοι «κολλημένοι με τη μπάλα» θρησκόληπτοι θα μας πούν πως ούτως ή άλλως ο άνθρωπος είναι το ανώτερο όν με τα απόλυτα δικαιώματα (ορισμένοι μάλιστα θα το πάνε ακόμη παραπέρα, ότι δήθεν το σύμπαν δημιουργήθηκε μόνο για τον άνθρωπο. Θα τους απαντήσουμε όπως τους αρμόζει στο τέλος του άρθρου) περνάμε και στις αδικίες που γίνονται εναντίον των ανθρώπων:

(1)Όπως έχει δείξει η ιστορία οι φυλές που ήταν από τη φύση τους πιο ευφυείς, και γι` αυτό επικράτησαν, ήταν η λευκή και η κίτρινη έναντι της μαύρης και της κόκκινης (πιο ισχυρά κράτη, εκστρατείες, κυριαρχία στις ΗΠΑ μετά την απόβαση του Χριστόφορου Κολόμβου, αποικίες κλπ). Το κακό δεν ήταν ότι επικράτησαν, αλλά ότι καταπίεσαν και σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα σφαγίασαν τις υπόλοιπες φυλές. Γιατί ο Θεός το επέτρεψε αυτό? Γιατί εξακολουθεί να κλείνει τα μάτια στην καταπίεση και την πείνα στην οποία υπόκεινται, όταν επιπροσθέτως λόγω ορυκτού πλούτου οι καταπιεσμένες φυλές κάποτε έχουν τη δυνατότητα να γίνουν ανεξάρτητες και να ευημερήσουν? Το φαινόμενο βέβαια δε συμβαίνει μόνο φυλετικά ή κρατικά αλλά και ατομικά` όποιος καταπιέζεται ή αδικείται από συνάνθρωπό του δε μπορεί να ελπίζει σε καμία επέμβαση του Θεού υπέρ του παρά μόνο στη δική του ισχύ ή του κρατικού νόμου που τον προστατεύει. Σκεφτείτε μόνο τι θα είχε γίνει αν δεν υπήρχαν φυλακές. Δε θα είμασταν κοινωνία αλλά ζούγκλα κυριολεκτικά, κι ο «πάνσοφος» και «πανάγαθος» Θεός θα σφύριζε αδιάφορα.

(2)Το να αποβιώσει ένας άνθρωπος λόγω γήρατος είναι φυσικό και κατανοητό. Τι γίνεται όμως με τις εκτός νυμφώνος αρρώστιες που μπορεί να πάθει, κινδυνεύοντας να πεθάνει πρόωρα? Γιατί υπάρχει ο καρκίνος, αρρώστια με την οποία ένα κύτταρο τρελαίνεται και πολλαπλασιάζεται ανεξέλεγκτα και η ανωμαλία εξαπλώνεται σε όλο το ανθρώπινο σώμα, ανεξαρτήτως αν αυτό χαίρει άκρας υγείας? Γιατί υπάρχει ο ιός του AIDS που εξοντώνει το ανοσοποιητικό σύστημα? Γιατί υπάρχει η σκλήρυνση κατά πλάκας, με την οποία το ανοσοποιητικό σύστημα αναγνωρίζει το νευρικό ως εχθρό και στο τέλος το άτομο πεθαίνει από γενική παράλυση? Γιατί υπάρχει ο διαβήτης, που αν δεν είχαμε ανακαλύψει τα κατάλληλα φάρμακα ο πάσχων θα πέθαινε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα? Γιατί υπάρχουν δεκάδες ακόμη αρρώστιες που δε σχετίζονται με το γήρας, οπότε δε θα έπρεπε να υπάρχουν? Είναι όλες αυτές οι αρρώστιες έργα σοφίας ή ευφυίας του Θεού? Κάθε άλλο. Είναι έργα της βλακείας και της αδιαφορίας του μπορούμε να πούμε και να είμαστε απόλυτα σωστοί.

(3)Συνεχίζοντας το επιχείρημα περί αρρωστιών θα προσθέσουμε ότι, αν τουλάχιστον προέκυπταν σε εκείνους που ενεργούν με κακοβουλία, θα το ερμηνεύαμε ως έναν τρόπο τιμωρίας εναντίον τους. Αντ` αυτού όμως βλέπουμε το εξοργιστικό φαινόμενο η υγεία όλων των κακόβουλων και αναίσθητων να είναι άριστη, και απεναντίας να βλάπτεται η υγεία όσων στεναχωριούνται εξοργίζονται και αγχώνονται. Με λίγα λόγια παθαίνουν βλάβη όλοι οι καλοί άνθρωποι που έχουν ευαίσθητη ψυχολογία ή τους πνίγει το άδικο που συμβαίνει, κι αντίθετα δεν παθαίνουν τίποτα όλα τα «μοσχάρια» και όλοι οι παλιάνθρωποι. Άλλη μια επιβεβαίωση της απέραντης βλακείας του Θεού, κι άλλη μια επιβεβαίωση του νόμου του ισχυροτέρου που έχει δημιουργήσει εις βάρος του δικαίου.

(4)Ίδια μη επέμβασή του βλέπουμε και στα ατυχήματα. Άνθρωποι σκοτώνονται άδικα σε ατυχήματα συγκοινωνιακά, πολέμους, εξαφανίσεις, σεισμούς, κυκλώνες, πυρκαγιές, μαζικές αρρώστιες κλπ. και κάποτε ολόκληρες οικογένειες ξεκληρίζονται. Ποια ήταν η βοήθειά του σε αυτές τις περιπτώσεις? ΟΥΔΕΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ. Η σωτηρία του καθενός από τη βλάβη ή και τον πρόωρο θάνατο είναι ασφαλώς και θέμα τύχης, και δεν υπάρχει καμία διάκριση ηθικής σε αυτά τα θέματα. Αλήθεια σε τι εξυπηρετεί ή ύπαρξη των παραπάνω φαινομένων που θέτουν σε κίνδυνο έμβια όντα? Γιατί υπάρχουν οι κυκλώνες, οι σεισμοί, οι εκρήξεις ηφαιστείων κλπ? Γιατί η ζωή στη Γή ανά πάσα στιγμή να απειλείται από πτώσεις μετεωριτών, ακτίνες Χ, μαύρες τρύπες που καταπίνουν ύλη στο σύμπαν, την έκρηξη του Ήλιου σε μερικά δίς χρόνια που θα εξαφανίσει την κάθε μορφή ζωής στον πλανήτη? Αυτή είναι η παντοδυναμία του? Αυτή είναι η σοφία του?

(5)Όλες οι θρησκείες μας προωθούν επίμονα δόγματα όπως «πίστευε και μη ερεύνα» και «άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου». Ποια είναι όμως η υποχρέωσή μας να πιστέψουμε «εις έναν Θεό πατέρα παντοκράτορα», ο οποίος υποτίθεται νοιάζεται για μας και είναι και επιεικής με τις αμαρτίες μας, όταν δε μας έχει παρουσιαστεί ποτέ ούτε κάν στα όνειρά μας? Και μη μπερδεύουμε τα πράγματα με εκείνους που έχουν ισχυρή την πίστη και βλέπουν οράματα στον ύπνο τους, γιατί είναι γνωστό ότι ο εγκέφαλος στον ύπνο αναπαράγει ότι σκέφτεται έντονα, είτε το εύχεται είτε το φοβάται. Είμαστε όντα που ήρθαμε στον κόσμο χωρίς να έχουμε ιδέα για ποιο λόγο, και μέχρι του παρόντος ολομόναχα στο σύμπαν αν εξαιρέσουμε τη Γή. Πότε ο Θεός λοιπόν παρουσιάστηκε σε μας να μας ενημερώσει ποιό είναι το νόημα της ζωής μας? Πότε εμφανίστηκε να μας προειδοποιήσει για οποιονδήποτε κίνδυνο, για κίνδυνο σωματικής μας ακεραιότητας ή για κατάσταση που δε θα μας ωφελήσει αν ενεργήσουμε με τον τρόπο που σκεφτόμαστε ή για όποτε συνάνθρωπός μας σχεδίαζε να μας βλάψει κατά οιονδήποτε τρόπο? Αυτός ο «πνευματικός μας πατέρας» είναι ο «πανταχού παρών και τα πάντα πληρών»? Είναι σωστός πνευματικός πατέρας αυτός που παρατάει στις κακουχίες τα τέκνα του, χωρίς υποστήριξη και καθοδήγηση τι θα κάνουν? ΜΑ ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΟΧΙ. Είναι ένας πατέρας σκληρός, αδιάφορος και άσπλαχνος. Μην πούμε και είρωνας λόγω της ηπιότητας και της ηθικής που μας διδάσκουν να έχουμε ενώ στο τέλος επικρατεί ο δυνατός ανεξαρτήτως ηθικής. Εκτός αν είναι πράγματι ανίκανος να μας παρακολουθήσει και να μας προστατέψει, συνεπώς τότε δεν είναι καθόλου παντοδύναμος.

(6)Το αποτελειωτικό επιχείρημα εναντίον του «Υψίστου» δε βρίσκει πεδίο εφαρμογής την ασήμαντου μεγέθους Γή αλλά το σύμπαν το οποίο δημιούργησε. Στο οποίο ελαχιστότατοι πλανήτες έχουν τη θερμοκρασία, την ατμόσφαιρα, την κατάλληλη ποσότητα ύδατος ή άλλων ζωτικών υγρών, τις συνθήκες γενικά ώστε να αναπτυχθεί ζωή με νοημοσύνη. Με λίγα λόγια το 99,9…(βάλτε κι άλλα 9άρια)% του σύμπαντος εξαιτίας του είναι εντελώς ακατοίκητο από νοήμονα όντα. Μα καλά, τι το έφτιαξε τότε το σύμπαν, για να το καμαρώνει μόνος του? Αν αυτό δεν είναι δείγμα της απέραντης βλακείας και ελαφρότητας που τον χαρακτηρίζει τότε ποιο είναι? Και πόσο απίστευτα βλάκας πρέπει να είναι ο Δημιουργός μας για να έφτιαξε τα άστρα, τους πλανήτες, τους γαλαξίες σε τόσο τεράστιες αποστάσεις μεταξύ τους? Ώστε κι αν προκύψουν ΚΑΤΑ ΤΥΧΗ όντα με υψηλή νοημοσύνη, όπως ο άνθρωπος, να είναι αδύνατο να αποικίσουν το σύμπαν γύρω τους (με τα σημερινά δεδομένα χρειαζόμαστε 80.000 χρόνια για να φτάσουμε στο πιο κοντινό σε μας άστρο μετά τον Ήλιο, το άλφα του Κενταύρου) και να μη μπορούν να επικοινωνήσουν με άλλα αντίστοιχα όντα λόγω αποστάσεως και ανάπτυξης των πολιτισμών τους σε πιθανότατα διαφορετικό χρονικό σημείο, εφόσον η ηλικία του σύμπαντος είναι της τάξης των 10 δισεκατομμυρίων ετών? Αλήθεια, εκείνοι που έλεγαν ότι η Γή είναι το «κέντρο του κόσμου» και το σύμπαν φτιάχτηκε «αποκλειστικά για τον άνθρωπο» θα εξακολουθούσαν να τα πιστεύουν και σήμερα που έχουμε βρεί ότι το σύμπαν αποτελείται τουλάχιστον από εκατοντάδες δισεκατομμύρια γαλαξίες, καθένας των οποίων περιέχει αριθμό άστρων (ο Ήλιος μας είναι το ένα) της τάξης των εκατό δισεκατομμυρίων? Τα οποία ο άνθρωπος δεν επρόκειτο να τα αποικίσει ποτέ, ούτε ακόμη αν έφτιαχνε διαστημόπλοια με ταχύτητα που θα έφτανε εκείνη του φωτός? Μόνο ένα όν άπειρα ηλίθιο θα μπορούσε να είχε φτιάξει ολόκληρο σύμπαν για αυτό το σκοπό. Η μία και μεγάλη αλήθεια είναι μία: ο Θεός έφτιαξε έναν κόσμο στον οποίο το ιδανικό ή έστω το καλό είναι μια εξαιρετικά ειδική περίπτωση σε όλα τα πράγματα, και σύμφωνα με τη γενική τυχαιότητα τα συντριπτικά περισσότερα πράγματα είναι ατελή σε βαθμό πολύ μεγάλου ευνουχισμού. Ο άνθρωπος δεν οφείλει να δώσει καμία άφεση αμαρτιών ούτε να αναμένει καμία στήριξη από ένα τέτοιο υπέρτατο όν, αλλά να αγωνίζεται με ευγενή άμιλλα με τις δικές του δυνάμεις- σε συνεργασία με τις δυνάμεις των συνανθρώπων του πάντα- χωρίς να εγκαταλείπει την προσπάθεια κι από κεί και πέρα να εύχεται να έχει καλή τύχη στη ζωή του.

Όσοι εξουσιάζουν την κοινωνία μας, και δε μιλώ για τους πολιτικούς αλλά για τους αγνώστους από πίσω τους που τους ελέγχουν, σαφώς και συμφωνούν με πολλά από τα παραπάνω. Αλλοιώς, εάν πίστευαν περί αγαθότητας και θετικής επέμβασης και συγχώρεσης αμαρτιών εκ μέρους του Θεού, εννοείται πως δε θα διέπρατταν τις ανηθικότητες οικονομικής και προπαγανδιστικής εκμετάλλευσης του συνόλου της ανθρωπότητας. Προωθούν όμως, χωρίς να τα πιστεύουν, τα ψευδή μηνύματα της θρησκείας, τα «πίστευε και μη ερεύνα» και περί «αμαρτωλών ανθρώπων που δε μπορούν να καταλάβουν το Θεό» και «τέλειου υπέρτατου όντος» και «ευτυχισμένης μεταθανάτιας ζωής» για να δικαιολογούμε ότι κακό στραβό κι ανάποδο προκαλούν αυτοί στην επίγεια ζωή και να μην προσπαθούμε ποτέ να το βελτιώσουμε. Δεν είναι τυχαίο ότι η θρησκεία έχει ονομαστεί «το όπιο του λαού», ως πολύ αποτελεσματικό μέσον χαλιναγώγησης του πλήθους ώστε να παραμένει κοιμώμενο. Όσοι έφτιαξαν τις θρησκείες ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν και να είστε σίγουροι, πέρα από την ανάγκη του ανθρώπου να ερμηνεύσει τα άγνωστα, ότι δεν ήταν μόνο για να βρούμε νόημα στη ζωή μας. Ήδη οι Εβραίοι έφτιαξαν μια θρησκεία όπως ακριβώς τους συνέφερε για να χαλιναγωγήσουν τα πλήθη: αυτοί ήταν το «ευλογημένο από το Θεό έθνος», τα τείχη της Ιεριχούς έπρεπε να πέσουν, τα πρωτότοκα παιδιά των Αιγυπτίων να θανατωθούν επειδή οι Εβραίοι δεν ελευθερώνονταν (ωραία θεία δίκη αυτή), οι ειδωλολάτρες να δολοφονηθούν, ο υποτίθεται ψευδοπροφήτης Ιησούς να σταυρωθεί. Ασυγκρίτως χειρότερα έγιναν το μεσαίωνα, όταν οι καθολικοί (οι οποίοι ανακάλυψαν μόνοι τους το «πρωτείο» και το «αλάνθαστο» του πάπα, μια άποψη πέρα για πέρα αιρετική και κατά τα άλλα είναι το επικρατέστερο δόγμα του Χριστιανισμού) μέσω της Ιεράς Εξέτασης έκαιγαν ζωντανούς οποιουσδήποτε δεν ήταν με παρωπίδες προσηλωμένοι στη θρησκεία τους, συμπεριλαμβανομένων φυσικά και των επιστημόνων, δήθεν για να εξαγνιστεί η ψυχή τους γιατί ήταν «μάγοι». Επίσης προσηλύτιζαν με τη βία ιθαγενείς, αλλοιώς τους σκότωναν. Ακόμη και μέσα σε μια κατά όνομα ταπεινή θρησκεία όπως η χριστιανική μπήκε ο αρρωστημένος φανατισμός. Οι θρησκείες βέβαια έχουν τις παραδόσεις τους, δημιουργεί γαλήνη ψυχής να παρακολουθείς μια λειτουργία ή να προσεύχεσαι, έχουν κάποια σοφά μηνύματα όπως του Κομφούκιου περί ισορροπημένης ιδιοσυγκρασίας, σε έναν δίκαιο κόσμο η ταπεινότητα που πρότεινε ο Ιησούς θα ήταν η καλύτερη επιλογή. Αυτά όμως πολύ απέχουν από το να μη δούμε ότι ο Δημιουργός μας έχει διαπράξει δισεκατομμύρια λάθη, κι ότι η θρησκεία χρησιμοποιείται με κακοήθη τρόπο από την κοινωνία ώστε να μας εκμεταλλεύεται. Ο άνθρωπος πρέπει να έχει γνώμονα τη λογική και το δίκαιο, και πρέπει επίσης να θέτει τα πάντα υπό κρίση προς αναζήτηση του ορθού χωρίς φραγμούς από οποιοδήποτε ανώτερο πνεύμα που «τα ξέρει καλύτερα». Μπορεί να είναι όν πεπερασμένου χρόνου, ψυχολογίας και ενέργειας, μπορεί να μη διαθέτει τη δύναμη ή τη γνώση του Θεού, δύναται όμως να τον κρίνει στην ηθική του γιατί πάνω από όλα το κάθε όν, από όποιον και να έχει δημιουργηθεί, έχει δικαίωμα στη δημιουργική ανάπτυξη και την ευημερία του. Προσοχή λοιπόν στον ύπουλο τρόπο που προωθεί τη θρησκεία η κοινωνία, ως ίσως το ισχυρότερο όργανο κακόβουλης προπαγάνδας της.